با تو گر خواهــی سخــن گوید خـدا، قــرآن بــخــوان 
                                                                           تــــا شـــود روح تـو با حق آشنا، قرآن بخوان 
(رتــــل القــرآن تــــرتــیــلا) نــــدای رحــمـت اســت 
                                                                          می دهد قرآن به جان و دل صفا، قرآن بخوان 
ای بــشیــــر، یـــاد خــــدا، آرامــش دل مــی دهــــد 
                                                                           دردمــنــــدان را بــود قــرآن دوا، قــرآن بخوان 
گفت پیغمبر كه بی دین است، هر كس بی حیاست 
                                                                           تــــا شـــود روح تــو پابــند حیــا، قـرآن بخوان 
دامــهــا گستــرده شــیطــان، در مــسیــر عمــر تــو 
                                                                           تــــا كه ایمن باشی از این دامها، قرآن بخوان 
ای كــــه روحــت سخــت پـــایــبــنــد دنــیــــا شــده 
                                                                           می كــند قــرآن تــو را از غم رها، قرآن بخوان 
عـــتــرت احــمــــد ز قــرآنــش نــمــی گــردد جــــدا 
                                                                           تــــا بیــابی معنــی ایــن نكته را، قرآن بخوان 
هــســت قــرآن صــامت و قــرآن نـاطق عترت است 
                                                                           تــــا ندانــی این دو را از هم جدا، قرآن بخوان 
نــسخــه قــرآن بــه دستــــورالــعــمــل دارد نــیــــاز 
                                                                           تــــا كــه بشناسی طبیبت را دلا، قرآن بخوان 
وادی طــور اســت ایــن قــرآن و مــیــعــاد حــضـــور 
                                                                           با تو گر خواهی سخن گوید خدا، قـرآن بخوان 
می برد خسران ز قرآن، هر كه دشمن با علی است 
                                                                           مــومنیینش را بــود قــرآن شفــا، قرآن بخوان 
بــــا زبــــان حــال، زیــنــب گفــت بــا رأس حــسیـن 
                                                                          خصم خـواند خارجی ما را اخی، قــرآن بخوان 
چــــون بــــود قــرآن (حســان) بــرنامــه عمــر بشــر 
                                                                           تــــا كــه تــــوفیق یــــابی بیــــا، قـرآن بخوان

قرآن   

منــــم قرآن كتـــــــاب آسمانـــي     كه هستم تا قيامـت جــــاودانـــي
 

خدا را در حقـيـقـــت مـن زبانـــم     دهم داد سخن آن سان كه دانـي

بشــر را مي‌دهـم بهر سعــــادت      به عالم خط و مشي زندگــانـــي
 

منـــم آن مـشعــل راه هدايـــــت      هدايت مي‌كنم با خوش زبـــانـــي
 

به دست مـن بُود نسل بشــر را       كليـــــد قفـل اســـــرار نهــــانـــي
 

اساتيــد جهـــــان راه ره نمــودم       كه باشـد كار من پرتــو نشــانـــي
 

بري پـي بر رمـــوز كهـكشـانهـــا       اگر عمقــي رمــــوزم را بخـوانـــي
 

صحف از متـن من گرديد، كـــامل      كه كـل كــاملــــم در كــــاردانـــي
 

نهـم تــــورات را طُهـــر روايــــــت       كه از او مي‌كنـم من پاسبــانـــي
 

زانجيـلـم بُود بـر سينــــه حـــائل      ز مريـم هم مــــدال قهرمــــانـــي
 

بخـوان قرآن اگر خواهي بري پي       به اجـــرام و كـــرات آسمــــانـــي
 

كليــــد گـنجهـــــاي بـي‌كـران را        منــم در اختيــــــارات رايگـــانـــي
 

مرا از خط و مشـي عتـــرت آموز       كه از دانــــائـــي آنـــــان بـدانـــي
 

جدائي من و عترت محـال است       كه بي‌عترت در اين محبس بماني

تسبیح
        دوش مرغی به صبح مینالید                        عقل و صبرم ببرد و طاقت و هوش
         یکی  از  دوستان  مخلص  را                        مگر   آواز   من   رسید   به   کوش
             گفت  باور  نداشتم  که  تو  را                       بانگ   مرغی   چنین   کند  مدهوش
                گفتم  این  شرط  آدمیت  نیست                   مرغ   تسبیح   گوی   و   من   خاموش
                                                                                                                          

   سعدی